WAT IS EEN GEISHA? DEZE WEINIG BEKENDE ROL

Er bestaan veel misvattingen over geisha, een van de oudste en beroemdste tradities in het land van de rijzende zon. Hoewel het al duizenden jaren deel uitmaakt van de Japanse geschiedenis, heeft het traditionele concept grote rimpelingen veroorzaakt in de westerse samenleving, omdat veel vooroordelen, ver verwijderd van de traditionele rol van geisha, de ronde deden.

Bovendien is het tegenwoordig moeilijk om echt te begrijpen wat een geisha maakt en definieert, aangezien het aantal geisha’s is afgenomen tot een fractie van wat ze ooit waren. Het aantal mensen is relatief onbekend toen de geisha op haar hoogtepunt was.

Maar in de jaren 1920 waren er meer dan 80.000 geisha’s in het Land van de Rijzende Zon. Nu, bijna 100 jaar later, zijn er nog slechts 270 geisha’s en hun leerlingen, maiko genaamd, werkzaam.

Het woord Geisha betekent letterlijk “ambachtslieden”, en het is in de wereld van traditionele Japanse kunst en entertainment dat zij echt schitteren. Zij gebruiken hun talenten en goed ontwikkelde technieken om de gasten op banketten en shows te vermaken. In het westen van Japan, waaronder Kyoto, is de term “Geiko” een andere term die vaak wordt gebruikt voor geisha, maar beide hebben dezelfde betekenis.

In dit korte artikel zullen wij proberen de meest voorkomende misvattingen uit de weg te ruimen en u een elementaire maar gedetailleerde uitleg geven over het ontstaan ervan.

WAT IS EEN GEISHA: GESCHIEDENIS

In de 18e eeuw werden ze voor het eerst geïntroduceerd en in de 19e eeuw werden ze belangrijk. Pas in de tweede helft van de 18e eeuw werd het officieel als beroep erkend. Aanvankelijk werden ze beschouwd als artiesten in de glamoureuze uitgaanscentra van Japan en hadden ze de samoerai als een van hun trouwste klanten.

Toen steeds meer artiesten zich specialiseerden in een bepaald soort vermaak, leidde dit tot de opkomst van de geisha. Leuk weetje: de eersten waren eigenlijk mannen die hun klanten vermaakten in de wachtkamers waar de populaire “oiran” (courtisanes) zich bevonden.

Na verloop van tijd namen de altijd populaire oiran-voorstellingen af tot het beroep helemaal verdween, waardoor de sociale status van de geisha steeg. Tot aan de Tweede Wereldoorlog genoten getrainde en erkende geisha’s in het hele land een goede reputatie en zagen zij vermaak als een gunstige factor voor de bevolking.

De afname van het aantal praktiserende geisha’s en klanten met voldoende inkomen werd echter verergerd door de gevolgen van de oorlog, en halverwege de jaren veertig werden veel geishadistricten helaas gedwongen te sluiten, waardoor velen elders werk moesten zoeken.

Een jaar na de oorlog werden de geisha-activiteiten hervat, maar tegen die tijd voelden veel van de oorspronkelijke geisha-leden zich comfortabel met de levensstijl die ze hadden gevonden en keerden ze nooit meer terug. De geisha’s die het overnamen, besloten dat het tijd was om westerse invloeden op te nemen in hun kledingstijl en entertainment, waardoor een breuk ontstond.

GEISHA’S, ARTIESTEN DIE ZICH AAN HUN KUNST WIJDEN…

De geisha gaat er nog steeds prat op dat ze zichzelf niet heeft of verkoopt voor seksuele gunsten. Zij blijven kunstenaars die zich toeleggen op hun vak en mogen niet verward worden met prostituees die niet meer bestaan.

In de Japanse traditie betekent de term geisha (芸者) “kunstpersoon” of “kunstenaar”. Hoewel deze termen nogal vaag zijn, worden ze geïdentificeerd met hoogopgeleide vrouwen die een exclusieve clientèle in bepaalde gebieden vermaken. In de Japanse samenleving vertegenwoordigt geisha de verfijning en elegantie van Japanse vrouwen.

Elke geisha is geregistreerd om te werken in een hanamachi (花街), wat “bloemenstad” betekent, en woont en traint in deze wijken terwijl ze actief is in het beroep. De geisha volgt zes dagen per week lessen in verschillende kunsten en heeft twee dagen per maand vrij.

De geisha zijn artiesten die zich vermaken met dans, muziek, conversatie en andere kunsten tijdens banketten in theehuizen. Tegenwoordig promoten geisha’s ook de traditionele Japanse cultuur. In Kyoto worden geisha’s Geiko (“kinderen van de kunst”) genoemd en jonge beoefenaars Maiko (“kinderen van de dans”).

HOE WORD JE EEN GEISHA?

Een hofdame worden is geen gemakkelijke taak. Het vergt jaren van toewijding en oefening om een gevestigde geisha te worden, en al het harde werk en de inspanning die nodig is, betekent dat dit meestal het enige carrièrepad is dat iemand kan kiezen.

Om te beginnen moet men verhuizen naar een “okiya” (een speciaal trainingshuis), meestal op 15-jarige leeftijd (Japanse meisjes beginnen hun training vaak op zesjarige leeftijd). Hier leren ze de verschillende vormen van traditionele Japanse kunst en hoe ze die het beste kunnen beoefenen.

Zij leren ook de strikte normen van communicatie, de verschillende vormen van gastvrijheid die altijd in acht moeten worden genomen tijdens een optreden en de vele verschillende situaties die zich kunnen voordoen en hoe daarmee om te gaan. Geisha’s hebben ook een sterk ontwikkelde algemene cultuur van het kunnen voeren van een gesprek met hun klanten over elk onderwerp.

WIE ZIJN DE GEISHA’S VAN VANDAAG?

Vandaag de dag heeft een geisha dezelfde ethiek en principes als vele jaren geleden, maar haar situatie is sterk veranderd, en hoewel ze haar wortels heeft behouden, hebben enkele belangrijke veranderingen haar geholpen zich te integreren in de moderne maatschappij zoals we die nu kennen.

Een van de belangrijkste verschillen tussen historische geisha en hedendaagse geisha is de definitie van de term “mizuage”. In die tijd werd het breed gedefinieerd als een ceremonie voor een maiko (leerling-geisha) om te laten zien dat ze klaar is om geisha te worden.

Een van de langdurige associaties met dit feest was ook het verlies van haar maagdelijkheid. Hoewel er in eerdere verslagen over mizuage inconsistenties waren met betrekking tot dit aspect, is deze praktijk sinds de naoorlogse periode in Japan bij wet volledig verboden.

De leeftijd waarop iemand moet beginnen met de opleiding tot geisha is ook heel anders dan vroeger. Zoals eerder gezegd, begonnen geisha’s hun opleiding op zesjarige leeftijd, terwijl ze tegenwoordig soms pas aan het eind van de middelbare school beginnen (midden tot eind tienerjaren).

WAAR VIND JE GEISHA?

Tegenwoordig behoren geisha’s in gebieden als Kyoto, Kanazawa en Tokio tot de meest gewaardeerde professionele kunstenaars in de regio. Merk echter op dat degenen die in Kyoto werken het hoogst staan aangeschreven, en Kyoto, met name de traditionele wijk Gion, wordt beschouwd als de meest prestigieuze plaats voor hen. Geisha’s (of geiko in Kyoto) wonen er nog steeds in okiyas.

Vroeger was de enige manier om over geisha’s te weten te komen, iemand te kennen die ze kende (relaties waren toen zo belangrijk!). Tegenwoordig werken ze samen met toeristische bedrijven, ochayas (theehuizen of geishahuizen), ryoteis (traditionele Japanse restaurants) of onsen waar ze Onsen Geisha worden genoemd, om hun publiek uit te breiden.

Het blijft echter een prestigieuze vorm van vermaak, en niet alle etablissementen beschikken over de nodige verbindingen. Je kunt ook niet zomaar een plek binnenlopen waar het wordt aangeboden en verwachten dat je meteen een geisha-voorstelling te zien krijgt. Het kost tijd en moeite om te plannen.

In het algemeen zijn ochayas vrij prestigieus en zeer exclusief, en ze geven meestal toegang aan vertrouwde stamgasten. Ze rekenen niet voor elk evenement, maar één keer per maand voor alle kosten.

Maar sinds ze samenwerken met toeristische bedrijven zijn er veel deuren geopend voor gewone toeristen die een gewilde geisha-ervaring willen boeken. Merk op dat ze meestal vrij duur zijn, ongeveer 50.000 yen voor een volledig geisha-diner, exclusief het diner zelf.

Voor dit bedrag kunt u verwachten dat u goed vermaakt wordt door de geisha tijdens het diner of de theeceremonie. Zij beginnen meestal gesprekken met de gasten (u zult waarschijnlijk een vertaler moeten inhuren als u geen Japans spreekt), vullen ieders glazen bij en doen leuke drankspelletjes.

Het hoogtepunt van deze diners is wanneer ze echt je volle aandacht krijgen met hun zeer ingewikkelde en vaardige dansen, begeleid door traditionele muziek gespeeld door een andere geisha op de shamisen (traditionele Japanse driesnarige luit).

HET VERSCHIL TUSSEN EEN GEISHA EN EEN MAIKO

Een Maiko is een leerling van de Geisha. Na een paar jaar van uitgebreide en intensieve training heeft een Maiko een mizuage ceremonie om ingewijd te worden en een volwaardige Geisha te worden. Laten we eens kijken wat de verschillen zijn tussen een geisha en een maiko.

LEEFTIJD

Maiko beginnen hun training meestal op jonge leeftijd, rond de 15-16 jaar in Kyoto en 17-18 jaar in Tokio. Een volwaardige geisha begint op de leeftijd van 21-23 jaar.

HAARSTYLING

Geisha’s hebben meestal perfecte kapsels, terwijl Maiko, leerling-geisha’s, hun haar natuurlijk in een knot dragen. Beide kapsels worden echter gedaan door zeer bekwame ambachtslieden.

HAIRPRISES

Verrassend genoeg dragen Maiko meer decoratieve ornamenten in hun haar, en hun patronen, kleuren en complexiteit weerspiegelen soms hun huidige opleidingsniveau. Als ze zijn afgestudeerd aan de geisha-school, dragen ze verfijnde pony’s die door eenvoudige kammen omhoog worden gehouden.

SMINK

Een maiko is altijd herkenbaar aan de witte make-up die haar gezicht bedekt. Maar dichter bij de haarlijn zal een strook huid zichtbaar zijn. Aan het begin van de training wordt alleen de onderlip rood geschilderd.

Dit gaat over in twee opgemaakte lippen met een dun lijntje lippenstift, en vervolgens in de volle opgemaakte lippen als ze geisha worden. Geisha’s dragen deze make-up alleen als ze naar een speciaal optreden gaan.

KIMONO

Een maiko draagt een kleurrijke kimono met lange mouwen (een traditioneel Japans kledingstuk) met een bredere riem (obi) die aan de achterkant een knoop vormt. Een geisha draagt een subtielere kimono, meestal in één kleur, met kortere mouwen en een kortere riem. Een maiko draagt een dikkere, lossere kraag op haar kimono, die meestal rood is, terwijl een geisha een stijvere witte kraag draagt.

SCHOENEN

Maiko dragen okobos (hoge houten sandalen), terwijl geisha’s geta (lage houten sandalen) dragen.

ZIJN GEISHA’S PROSTITUEES?

Geisha’s zijn geen prostituees. Het beeld van geisha’s als prostituees werd populair gemaakt door Amerikaanse soldaten na de Tweede Wereldoorlog. Geisha’s zijn altijd een symbool geweest van schoonheid en elegantie, dus jonge vrouwen uit de lagere sociale klassen hadden de neiging zich als geisha’s aan Amerikaanse soldaten te presenteren. Zo verspreidde de mythe zich over de hele wereld.

Er waren echter courtisanes die arm in arm werkten met geisha’s in hetzelfde uitgaansgebied. Zij werden Tayū ( 太夫 ) en Oiran ( 花魁 ) genoemd. Tayū waren hooggeplaatste courtisanes, gekleed in opvallend opzichtige kimono’s en met indrukwekkende hoofdtooien, die geld ruilden voor seks.

Ze beoefenden ook kunst, dus klanten betaalden veel geld om hen te ontmoeten. Oiran is een term voor courtisanes in het algemeen. Het beroep van oiran verdween rond de Edo-periode, toen het beroep van geisha (die geen seksuele diensten verleende) succesvoller en winstgevender werd. Tijdens de Edo-periode was het meer in de mode om de geest te bevredigen met kunst dan het lichaam met alledaagse activiteiten. Prostitutie werd toen verboden door de Japanse wet, wat het definitieve einde betekende van het beroep van oiran.

Leren over geishakunst is geweldig, en we hopen dat we u op de een of andere manier hebben geïnformeerd. Wij begrijpen dat er veel misvattingen zijn, en hoewel niemand er schuld aan heeft, is het een belangrijk deel van de geschiedenis van Japan en verdient het bekend te staan om wat het werkelijk is. De Japanse gemeenschap werkt hard om geisha naar de wereld te brengen, en we hopen dat dit artikel en de bijbehorende rondleidingen u waardevolle informatie geven!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar boven