Sumo is waarschijnlijk de bekendste Japanse sport ter wereld.
Het is een sport van worstelen en contact. De kracht van de twee atleten strijdt in een cirkelvormige ring. Sumoworstelaars (sumotori of rikishi) zijn ware emblemen van het land van de rijzende zon en zijn een uiting van een lange Japanse traditie.
Om met dit artikel de cultuur van Japan te ontdekken, zullen we proberen alles over Sumo te weten te komen.
SUMO IN DE GESCHIEDENIS VAN JAPAN
Sumo wordt voor het eerst genoemd in 712, toen het bezit van enkele Japanse eilanden werd beslist tijdens een worstelwedstrijd die zijn oorsprong vond in Japan. Documenten uit die tijd dateren de eerste sumowedstrijd in 23 voor Christus.
Tot de Japanse Middeleeuwen duurde het sumoworstelen totdat de winnaar zijn tegenstander doodde, maar daarna en zelfs vandaag de dag gaat het erom je tegenstander uit de ring te slaan. Als een lichaamsdeel van de sumoworstelaar, behalve de voetzolen, de grond buiten de ring raakt, heeft hij verloren.
Sumo werd belangrijk na de eerste historisch bewezen wedstrijden in 642 aan het Japanse keizerlijke hof, georganiseerd om een Koreaanse delegatie te vermaken. In de daaropvolgende eeuwen ontwikkelde de populariteit van sumo in het keizerlijke domein zijn ceremoniële en religieuze (Shintō Zen) betekenis.
Tijdens de Japanse middeleeuwen verloor sumo zijn belang aan het hof (Kamakura-periode) en werd het gebruikt als militaire training, vooral voor de samoerai.
Later (Muromachi periode) werd sumo een populair volksvermaak. In 1578 werd een toernooi van 1.500 sumotori georganiseerd. In die tijd werd de dohyō (arena, dojo met tatami) uitgevonden, de cirkel waarin sumotori vochten.
Dohyō evolueerde tot zijn huidige vorm en karakter in de 18e eeuw. Tijdens de Edo-periode was sumo een overlast geworden door wilde gevechten op straat, dus werd het tijdelijk verboden.
In 1684 werd sumo toegestaan voor liefdadigheidsevenementen op Shinto-heiligdomsgronden, zoals in Kyoto en Osaka. Het eerste gesanctioneerde toernooi werd toen gehouden in het Tomioka Hachiman heiligdom.
Een officiële sumo-organisatie van professionele worstelaars werd ter beschikking gesteld van het bestuur van Edo. Veel elementen stammen uit deze periode, zoals dohyō-iri, het heya-systeem, gyōji en mawashi.
In de 18e eeuw werden verschillende beroemde worstelaars geboren, zoals Raiden Tameemon, Onogawa Kisaburō en Tanikaze Kajinosuke, de eerste historische yokozuna. De Meiji Restauratie van 1868 betekende het einde van het feodale systeem en dus van de rijke daimyō (sponsors).
Door een nieuwe obsessie met de westerse cultuur werd sumo beschouwd als een gênant en achterlijk overblijfsel, en interne geschillen verdeelden de centrale bond.
De populariteit van sumo werd hersteld toen keizer Meiji in 1884 een toernooi hield; zijn voorbeeld maakte sumo tot een Japans nationaal symbool en droeg bij aan het nationalistische sentiment na militaire successen tegen Korea en China.
De Japan Sumo Association kwam opnieuw bijeen in 1926 en verhoogde het aantal jaarlijkse toernooien van twee naar vier en in 1958 naar zes. De toernooien werden in 1949 uitgebreid van tien naar vijftien dagen (huidige lengte).
SUMO: JAPANSE KLEDING EN TRADITIES
Om Japan met sumoworstelaars te ontdekken, is het interessant om hun kleding en rituelen te onderzoeken. In de ring dragen sumoworstelaars Mawashi (sumopak). De Mawashi bestaat in wezen uit een dikke gordel van ongeveer 9 meter lang, die traditioneel achter de rug moet worden vastgebonden.
Tijdens sumowedstrijden houdt de worstelaar zich vast aan de Mawashi van de andere worstelaar en gebruikt deze om zichzelf te helpen. De Mawashi die sumoworstelaars tijdens de training dragen is vrijwel dezelfde als die welke ze tijdens toernooien dragen, behalve het materiaal.
De verschillende Mawashi die worstelaars dragen verschilt tussen de verschillende rangen. De hoger geplaatste worstelaars dragen tijdens het toernooi Mawashi van verschillende kleuren zijde, terwijl de lager geplaatste worstelaars zich beperken tot zwart katoen.
Het voornaamste doel van de Mawashi is om valsspelen te voorkomen: het geeft geen gelegenheid om zich te verstoppen of om de tegenstander in te veel houdgrepen te houden. Hun haar wordt gestyled in wat zij een “topknoop” noemen en zij gebruiken was om het op zijn plaats te houden.
Sumoworstelaars laten hun haar dagelijks harsen door hun kappers (Tokoyama). De topknot is een soort samoeraikapsel dat lijkt op een knot en ooit populair was in Japan tijdens de Edo-periode. Bij sommige buitenlanders is het moeilijk om een topknot te krijgen omdat hun haar niet zo recht is als dat van een Japanse worstelaar.
Wanneer een worstelaar zich aansluit bij een stal, moet hij zijn haar in een topknot laten groeien. Buiten toernooien en trainingen moeten sumoworstelaars in het dagelijks leven traditionele Japanse kleding dragen.
Zij moeten deze traditionele Japanse kleding altijd in het openbaar dragen. Wat ze in het openbaar mogen dragen wordt ook bepaald door hun rang. Worstelaars met een lagere rang moeten altijd een yukata dragen, zelfs in de winter, terwijl worstelaars met een hogere rang meer keuze hebben in kleding, waaronder kimono’s, met luxueuze Japanse kimono’s.
Aan hun voeten dragen sumoworstelaars Geta, traditioneel Japans schoeisel, in verschillende variaties. Onder de Japanse sumotradities is het belangrijk om het gooien van een handvol zout in de arena te vermelden, als teken van zuivering vóór een wedstrijd.
SUMO IN HEDENDAAGS JAPAN
Door alle ontwikkelingen in de sumowereld worden sumotori nu erkend als topatleten. Ze zijn echt geliefd in Japan en hun rang wordt erkend, evenals die van de scheidsrechter. Sumotori zijn verdeeld in vijf categorieën en hebben vooraf vastgestelde loonschalen (in yen).
Yokozuna, de hoogste rang, verdient 3.000.000 Japanse yen per maand, of ongeveer 26.500 dollar. De tweede graad, ōzeki: 2.500.000 yen (22.000 dollar); san’yaku, de derde hoogste graad, verdient 1.800.000 yen per maand, of ongeveer 16.000 dollar.
De vierde rang, maegashira: 1.400.000 yen (ongeveer 12.500 dollar) en tot slot verdient de vijfde en laatste rang, jūryō 1.100.000 Japanse yen per maand, of ongeveer 9.500 dollar.
Worstelaars in de tweede divisie, die als stagiairs worden beschouwd, ontvangen slechts een vrij kleine toelage in plaats van salaris. Deze cijfers houden natuurlijk geen rekening met eventuele donaties van sponsors, die in de Japanse sumo context zeer aanwezig zijn.
Tegenwoordig wordt sumo beschouwd als een krijgskunst (gendai budō, zoals karate, boksen, aikido, judo en andere Japanse en Aziatische krijgskunsten), maar het wordt alleen professioneel beoefend in Japan.
De Japanse Sumo Federatie regelt het leven van de worstelaars zeer streng. Zij moeten met name in stallen en in gemeenschappelijke trainingsruimten (heya) leven, de hun opgelegde kleding- en dieetvoorschriften volgen en trainingen bijwonen. Door hun indrukwekkende lichaamsbouw hebben Sumotori een gemiddeld gewicht van 145 kg.
Tegenwoordig worden zes keer per jaar grote sumotoernooien (hon-basho) gehouden, waarbij ook juryleden worden geselecteerd. De wedstrijden duren vijftien dagen en vinden plaats in oneven maanden, samen met ceremonies.
Deze wedstrijden worden gehouden in vier steden in Japan, namelijk Tokio (Kokugikan Sumo Hall), Osaka (Furitsu Taiikukaikan), Nagoya (Aichi ken Taiikukan) en Fukuoka (Kokusai Centre).
Als u tijdens een reis naar Japan de Japanse cultuur en rituelen wilt ervaren en een groot sumoworsteltoernooi wilt bijwonen, worden tickets meestal alleen in Japan verkocht, maar u kunt internationale websites vinden die tickets verkopen. Het Japanse volk erkent beroemde sumo-atleten als Hakuhō Shō, Asashōryū Akinori en Chiyonofuji Mitsugu als grootmeesters.
De Japanse sport omvat verschillende vechtsporten, maar de Japanse cultuur legt grote nadruk op het traditionele sumo. Het maakt deel uit van het imago van Japan, en de sumoworstelaar en zijn kostuums worden over de hele wereld herkend. Het gewicht van de nationale sport van Japan eist echter een tol van de sumotori, die een levensverwachting van slechts ongeveer 60 jaar hebben als gevolg van gezondheidsproblemen door overgewicht.
